Ingesloten

Layla Amin is een Amerikaanse tiener die een normaal leven leidt. Ze gaat naar school gaat, heeft een vriendje en een liefdevolle thuis. Daar komt verandering in wanneer de president beslist dat moslims een gevaar vormen voor de gemeenschap. De discriminatie gaat stap voor stap: de avondklok geldt voor moslims, kinderen mogen niet meer naar school, hun boeken worden verbrand, volwassenen worden ontslagen .... En dan staan er plots politiemannen voor de deur om moslims op te pakken en weg te voeren naar een interneringskamp. Ze krijgen een code in hun arm gescand, onderverdeeld in blokken, krijgen regels en plichten opgelegd, maar geen rechten. Layla verzet zich en bij elke stap wordt haar woede groter en is ze nog meer vastbesloten dat ze zo niet wil leven. Ze wordt al snel bevriend met een ander meisje dat haar enige houvast zal zijn in het kamp. Ook het vertrouwen dat ze van een soldaat krijgt, geeft haar moed om tegen de tirannie van de directeur te vechten. Layla vecht voor haar vrijheid, voor de vrijheid van alle kampbewoners, en stilaan voel je dat niet alleen binnen het kamp protest komt, maar ook van buitenaf.  

Hoop heeft twee mooie dochters met de namen: woede en moed. Deze uitspraak van Augustinus vat het hele verhaal van Layla Amin in het interneringskamp samen, want daar draait het allemaal om: woede omdat er zoveel onrecht is en de moed om dit onrecht aan te vechten. Samira Ahmed, de auteur van het boek, heeft het karakter en de drijfveer van Layla knap weten te verwoorden en dat stuwt het hele boek vooruit. De visuele beschrijvingen en de niet aflatende spanning zorgen voor de rest. De gebeurtenissen worden zeer visueel beschreven, maar ook met aandacht voor de literaire achtergrond van het hoofdpersonage: ‘Layla: in De hel van Dante” vond ik het altijd raar dat er in het diepste van de hel ijs was - de afwezigheid van alle hoop, licht en liefde. Het kantoor van de directeur was net een vrieskist'. Zo ook worden er op de gepaste momenten fragmenten van gedichten weergegeven van haar vader. Je kunt de angst voelen, de pijn en het stof ervaren. Telkens opnieuw ben je blij dat je het boek kunt dichtslaan en in je eigen knusse bed kunt kruipen.  Het is zoals de uitgeefdirecteur in haar voorwoord schrijft: zoveel mogelijk mensen moeten dit boek lezen, zodat we er met velen voor kunnen zorgen dat zoiets nooit gaat gebeuren.