De tanden van de topograaf

Laroui begint zijn roman met de mislukte aanslag op de Marokkaanse koning Hassan II in 1971. De invloed daarvan -repressie en wantrouwen - beheerst de levensloop van de hoofdpersoon. Deze is opgeleid op een Franse missieschool, wat hem de positie van buitenstaander geeft, die hij benut als verteller. Met ironie beschrijft hij de hersenloze agenten van de regering, het corrupte ambtelijk apparaat, maar ook de hypocrisie in het gezin tegenover vrouwen. Van de willekeur in de samenleving zijn onschuldige mensen de dupe. De hoofdpersoon ontvlucht de waanzin en vestigt zich als verpleger in een gehucht en later in het buitenland. De titel slaat op de zelfmoord van een ondergeschikte, waarvoor de verteller zich ongewild verantwoordelijk acht. Een boek vol humor en afgrijzen. Met de nieuwe koning wordt kritiek op de Marokkaanse samenleving nu openlijk geuit door schrijvers in Europa. Laroui (1960) emigreerde vanuit Marokko naar Frankrijk en woont nu in Nederland; zijn vorige roman, 'Judith en Jamal'*, werd zeer goed ontvangen. Paperback; kleine druk.