Vriendinnen door dik en dun
Jacqueline Wilson
Jacqueline Wilson (Auteur), Harmen van Straaten (Illustrator)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Averbode, 2002 |
VERDIEPING 2 : BABILLE : NATUUR : VERHALEN : WILS |
31/12/2003
Jacqueline Wilson mag in Engeland op een grote fanclub rekenen. Blijkbaar heeft ze de ideale formule ontdekt om zowel kinderen als volwassenen te bekoren. Een alledaags thema als de dood van een poes of een verjaardagspartijtje belicht zij in Mijn poes Mabel uit een zo'n originele en onverwachte hoek dat je het boek met moeite weglegt. Even meeslepend maar iets minder origineel is Slaapfeestjes
Kinderen en jonge pubers staan onvoorwaardelijk centraal in haar verhalen en ze werden scherp en amusant geportretteerd. De lezers herkennen moeiteloos de gedachtesprongen, de taal en de emoties die inherent zijn aan hun dagelijkse leven. Hun grote en kleine kommer wordt consequent vanuit hun ogen bekeken, zonder uitvergroting of overbelichting. De vloeiende structuur voert hen bijna ongemerkt mee naar de diepere, duidende lagen van het verhaal, die de volwassenen al wat vlugger door hebben. Maar voor hen zijn de boeken niet in de eerste plaats geschreven. Als personage krijgen ze, zolang ze voor de ontwikkeling van het verhaal niet functioneel zijn, trouwens ook slechts een bijrolletje.
In Mijn poes Mabel spreekt Vera de lezer openhartig als een goede bekende aan: "Heb jij huisdieren? Mijn beste vriendin Sophie heeft vier jonge poesjes: Spurter, Durfal, Baby en Chic. Mijn op een na beste vriendin Laura heeft een roomkleurige hond, een labrador, die Schooier heet..." Vera moet het stellen met de oude, saaie poes van haar oma, Mabel. Voor oma is die poes bijna heilig, want ze was vroeger van haar dochter, Vera's gestorven moeder. Vera denkt daar anders over. Haar gevoelens zijn herkenbaar ambivalent, zowel wat Mabel als wat haar dode moeder betreft. Ze sakkert op Mabel omdat ze zo inert en af en toe onzindelijk is, maar ze praat wel tegen haar over mam omdat Mabel als enige nooit van streek raakt. Voor oma of papa zijn de dood en mama een taboe: "Woorden als 'doodgaan' of 'dood' spreken we thuis bijna nooit uit". Vera maakt zich schijnbaar niet druk over een moeder die ze nooit heeft gekend. Maar dan verdwijnt poes Mabel en Vera worstelt met heel herkenbare schuldgevoelens. Is Mabel weggelopen vanwege Vera's gesakker?. Oma, opa en papa interpreteren haar reactie enigszins anders. Zij willen te allen prijze verhinderen dat Vera met de dood geconfronteerd wordt en dus wordt tegen beter weten in een grote zoekactie op het getouw gezet, compleet met strooibiljetten en al. Op dit ogenblik grijpt Wilson in en geeft ze het tot hier toe alledaagse, herkenbare verhaaltje een verrassende, originele wending. Vera vindt de dode Mabel in haar kleerkast en volkomen in de stijl van het huis zwijgt ze. Zij wil op haar beurt de volwassenen niet van streek maken en bovendien wil ze een manier vinden om Mabel voorgoed bij zich te houden. De juf op school brengt haar op een idee. Naar het voorbeeld van de oude Egyptenaren zal ze Mabel mummificeren. Ze gebruikt badzout en oude lakens die ze zorgvuldig van Egyptische tekens voorziet en haar sporttas. Haar grote geheim leidt, behalve tot geurhinder, tot grappige gesprekken en misverstanden, want Vera's eerste bekommernis is nu niet de dood, maar wel hoe ze Mabel kan verstoppen. Haar reacties op meelevende vragen van de bezorgde volwassenen die haar zieltje willen sparen, lokken binnenpretjes uit bij de ingewijde lezer: "'Hoe gaat het vandaag met je, Vera? Nog nare dromen gehad?' vroeg ze. Ik knikte. 'Verschrikkelijke nachtmerries.'" Opnieuw worstelt ze met ambivalente gevoelens. Enerzijds zijn haar schuldgevoelens tegenover Mabel gesust, maar anderzijds moet Vera zich in allerlei gekke en grappige bochten wringen om haar familie om de tuin te leiden. Dat ze haar geheim uiteindelijk niet langer kan bewaren, heeft zijn positieve kant. Het brengt de lezer naar de kern van Wilsons verhaal: het taboe over de dood van mama wordt opgeheven en er verschijnen zelfs hoopvolle wolkjes aan de hemel.
Vertaalster Suzanne Braam levert hier andermaal een proeve van haar kunnen. In een aangepaste taal -- ook de namen van de kinderen werden aangepast -- zet zij de kinderen net zo trefzeker als Jacqueline Wilson ze bedoelde. Sylvia Weve en Harmen van Straaten namen met verve de taak van de Engelse illustrator Nick Sharratt over. Vooral Van Straatens pentekeningen maken Mijn poes Mabel aantrekkelijk.
Hopelijk volgen er nog meer vertalingen van Jacqueline Wilsons boeken. Wie ooit gecharmeerd werd door Tsatsiki van Moni Nilsson Brännström zal ongetwijfeld vallen voor de even ontwapenende kinderen en de pittige, natuurlijke stijl van Jacqueline Wilson.
[Jet Marchau]
J.H. Corts
Vera houdt veel van de oude poes Mabel, maar ze bromt wel eens op haar, omdat de poes niets anders doet dan slapen. Dan is Mabel op een dag weg en heeft Vera spijt van haar gemopper. 's Avonds vindt ze de poes dood in haar klerenkast. Vera vindt dit zo erg dat ze probeert de poes te mummificeren, zodat Mabel toch bij haar kan blijven. Ze houdt haar ontdekking voor iedereen geheim. Wel valt Vera's vreemde gedrag op. Eerst wijt men dat aan onverwerkt verdriet om het verlies van haar moeder, tien jaar geleden. Maar als dan de stank van Mabel te erg wordt, blijkt al snel de ware reden. Mabel wordt begraven en samen met haar vader maakt Vera twee boeken: één over haar moeder en een ander over de poes. Vlot geschreven verhaal, waarin het wegvallen van een vertrouwd huisdier centraal staat. De in zwarte inkt uitgevoerde illustraties passen goed bij de sfeer van het verhaal. De kleurige omslag toont een meisje van ongeveer 9 jaar dat met een oranje poes op haar bed in haar kamer zit. Vanaf ca. 8 jaar. Dit boek staat al heel lang heel hoog op de Engelstalige bestseller-lijsten.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.