Ik ga naar bed als de zon schijnt

Deze roman is het vervolg op “Augustus”, het (nog niet vertaalde) debuut van deze Britse schrijver (1961), en opnieuw komen we het gezin Jones tegen. Grappige, interessante en excentrieke mensen, maar helaas is er wel wat mis: de moeder is ex-lijmsnuiver en kan alleen maar slapen op brandewijn, haar broer drinkt zichzelf vrij stelselmatig het graf in, en haar zoon heeft een veelbelovende carrière als pianist vergooid en terroriseert het gezin bij zijn dagelijkse zuippartijen. Van de drie aspecten van dit boek –de achtergrond van de jaren zeventig in Engeland, de kroniek van een aparte familie, en hoe alcoholisme zijn vernietigende invloed binnen een gezin kan doen gelden– zal het laatste onvermijdelijk het meeste aandacht krijgen, en terecht, want het is een eerlijk, soms grappig, vaak deprimerend en altijd aangrijpend portret van de neerwaartse (en vaak met de dood eindigende) spiraal van alcoholverslaving. Met 500 pagina’s misschien wel iets te lang; uitstekend geschreven en vertaald. Destijds genomineerd voor de Booker Prize. Vrij kleine druk.