Een dierentuin in de winter
Jirô Taniguchi
Beschikbaarheid en plaats in de bibliotheek
ARhus - De Munt
Vandaag open
van 10:00 tot 17:00
Beschikbaar
2 exemplaren
| Beschikbaarheid | Uitgave | Volume | Plaats in de bib |
|---|---|---|---|
|
Aanwezig |
Casterman, 2009 |
2 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : Kast 9-12 MANGA : TANI |
|
Aanwezig |
Casterman, 2009 |
1 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : Kast 9-12 MANGA : TANI |
Besprekingen
31/12/2009
Het is onvermijdelijk om dit stripalbum in verband te brengen met de 'Back to the future'-films: teruggaan in de tijd en de loop van je levensloop veranderen. Het verschil ligt erin dat het hoofdpersonage in de films er alles aan doet om de toekomst van het verleden onveranderd te laten, en het hoofdpersonage in Taniguchi's stripalbum vast van plan is om die toekomst wel te veranderen, in de eerste plaats om het lot van zijn moeder te beteren. Hoe hij dat zal doen, zal moeten blijken uit het tweede deel, want in dit eerste deel krijgen we de ruim uitgemeten aanloop tot dat drastische besluit. Een belangrijker verschil met de films is echter dat het concrete verloop van verleden en toekomst er niet zo veel toe doet. Het is Taniguchi er vooral om te doen om de herinnering aan het verleden te verkennen en hoe die verschillen kan naarmate je ouder wordt. Voor de ietwat in zijn burgerleven vastgeroeste 48-jarige Hiroshi Nakahara, die op onverklaarbare wijze teruggeworpen wordt naar 1963, toen hij 14 jaar was, zijn die herinneringen een mengeling van nostalgie, spijt en herwonnen vrijheid. In de eerste plaats denkt hij nu aan zijn moeder die vroeg stierf en voordien door haar man werd verlaten (het is ook bij het graf van zijn moeder dat hem deze vreemde metamorfose overkomt). Het geluk van zijn moeder en het samenhouden van zijn gezin worden de hoofdbekommernissen van Hiroshi, ondanks het feit dat hij, na de eerste schok, zich best in zijn sas voelt in zijn "tweede lente", als puber met de wijsheid van een veertigjarige. Die diepere betekenis van het veranderlijke geheugen wordt niet expliciet aangekaart door Taniguchi, maar blijkt uit de hem typische trage en weloverwogen opbouw van het verhaal. De kaders volgen elkaar strikt logisch op. Er komen veel close-ups van Hiroshi, om zijn verbijstering, spijt en mijmering volledig over te brengen. Tegenover de typische manga gelaatsuitdrukkingen en dynamiek zet Taniguchi een gedetailleerde, strakke tekening van de ruimte in Japanse woningen en straten. Die aandacht voor architectuur maakt deel uit van Hiroshi's herinneringen, maar zorgt, samen met de strikt logische opvolging van de kaders, voor een visuele rust die het verhaal sterker naar voren haalt. [Chris Bulcaen]
31/12/2009
In het eerste deel van Herinneringen werd de 48-jarige Hiroshi Nakahara op onverklaarbare wijze teruggeworpen in de tijd, naar 1963, toen hij 14 jaar oud was. Met de kennis van een volwassene beleeft hij zijn jeugd zelfbewuster opnieuw. Dat brengt hem zowel ongezien succes (in de schoolbanken en bij Tomoko, het mooiste meisje van de klas) als een scherper bewustzijn van het lot van zijn ouders. Aangezien hij weet dat zijn vader hen zou verlaten na dat schooljaar en dat zijn moeder het daarna moeilijk zou krijgen (ze stierf ook vroeg, kort na zijn huwelijk), besluit Hiroshi zijn vader van mening te doen veranderen en zo de toekomst te veranderen. In dit tweede deel gaat Hiroshi eerst op zoek naar de achtergronden van zijn ouders en de beweegredenen van zijn vader. Die blijken van een hoogst eerbare aard te zijn. Van een duidelijke 'schuldige' in de scheiding van zijn ouders is geen sprake. Tezelfdertijd beseft Hiroshi dat zijn relatie met Tomoko, waarin hij zich volledig kan verliezen en vergeten dat hij eigenlijk al een volwassene is, ongehoord is. Het verleden kan en mag niet zomaar veranderd worden. Maar het herbeleven van dat verleden verandert Hiroshi's toekomst wel: hij ziet nu in dat hij, vastgeroest en uitgeblust in zijn middelbare leeftijd, zijn eigen gezin verwaarloosd heeft. Dat besef, en een flinke borrel, doen hem terugkeren naar het heden. Bij zijn thuiskomst verrast hij zijn gezin met zijn opgewektheid, en wordt hij zelf verrast door een spoor uit het vreemde avontuur, dat toch geen droom blijkt te zijn geweest.
Dat spoor van een veranderd verleden hoort bij dit soort verhaal, maar voor het overige doet het concrete verloop van verleden en toekomst er niet zo veel toe. Taniguchi wil vooral het belang van zelfbewustzijn tonen en hoe herinneringen daar een cruciale rol in spelen, eerst om het leven van je ouders voor te stellen, daarna om je zelfinzicht aan te scherpen. De langzame verkenning van levens en herinneringen, in verhaal en tekeningen leidt uiteindelijk tot een kleine, gunstige wending in het heden (zie ook De wandelaar (Casterman, 2008)). De trage en weloverwogen opbouw van het verhaal gebeurt via elkaar strikt logisch opvolgende kaders, waaronder veel close-ups van Hiroshi, zijn vader en Tomoko, om hun gevoelens volledig over te brengen. Die tegenstrijdige gedachten en gevoelens worden gecontrasteerd door een precieze aandacht voor de ruimte en omgevingen (binnenhuisinrichting, architectuur en natuur), wat een visuele rust geeft die het eigenlijke onderwerp van dit tweeluik onderschrijft. [Chris Bulcaen]
Ruud Booms
Het eerste deel van een tweeluik over de beleving van een tweede jeugd speelt zich af in het Japan van de jaren zestig en negentig van de twintigste eeuw. Na een met drank overgoten zakenreis neemt een zakenman de verkeerde trein naar zijn woonplaats. In plaats van in Tokio komt hij terecht in zijn geboortedorp. Tijdens een bezoek aan het graf van zijn moeder valt hij in slaap. Bij het ontwaken bemerkt hij dat hij is terechtgekomen in het jaar 1963, het jaar waarin zijn vader spoorloos zou verdwijnen. De volwassen man speelt zijn rol als puber met de kennis van de vijftigjarige. Door het spoor van zijn verdwenen vader terug te volgen, probeert hij dit familiedrama alsnog op te lossen. In het literaire scenario van deze grafische roman wordt veel ruimte gegeven aan het verwerken van emoties. Het verhaal heeft een open einde en wordt gekenmerkt door sfeerscènes met een traag ontwikkelingspatroon, dat nergens storend is. De realistische zwart-wittekeningen zijn grafisch van een hoog gehalte. De filmische decors en de afwijkende kadrering geven het verhaal een extra lading.
Suggesties
Krijg een e-mail wanneer dit item beschikbaar is
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.