Piep mag Mauw zeggen

Tom Schamps illustraties blijken ook te werken bij eenvoudige kleuterverhaaltjes zonder filosofische inslag of metaforisch taalgebruik. Frans Lasès schreef eerder al voorleesverhaaltjes over Aap en Beer of Fransje; nu schrijft hij over het ongewone koppel Piep en Mauw, de eerste een kleutermuisje, de ander een bejaarde kater. De keuze van de diersoort benadrukt het grote verschil in leeftijd. Piep en Mauw komen wonderwel overeen in een respectvolle en speelse relatie die veel charme uitstraalt. Terwijl Piep haar verjaardag niet geslaagd vindt zolang Mauw er niet is, kikkert Mauw helemaal op wanneer Piep een ziektebezoekje aan hem aflegt. Zij is het zonnetje in zijn oude dagen, terwijl hij Piep het gevoel geeft een uitverkoren meisje, een 'prinsesje' te zijn. In de tien verhaaltjes verrassen de twee elkaar voortdurend met grapjes, cadeautjes, kleine vormen van hulp. De bedaarde Mauw laat zich nooit uit zijn lood slaan door de pientere, soms eigenwijze Piep, al kan ze hem een enkele keer wel verschalken om toch maar haar zin te krijgen. In de verhalen zit variatie in setting en thema, ook al gaan de twee nooit ver van huis. Ze verzorgen de bloembakken van Mauw, spelen terrasje op de stoep, gaan rolschaatsen in het parkje aan de overkant en bouwen een zandkasteel wanneer de stoep opengebroken ligt. De verhaaltjes worden gegroepeerd per seizoen, van de lente tot de winter. Het laatste verhaal vindt opnieuw plaats in de lente, tijdens een buurtfeest, en Mauw
haalt zijn grootste verrassing uit: dit boek met verhalen over henzelf.
Het charmante uitgangspunt en de variatie geven een meerwaarde aan deze eenvoudige, sentimentele verhaaltjes. In grote en talrijke prenten brengt Tom Schamp dit alles uitstekend en gul in beeld. Hij voegt er in zijn bekende, licht surrealistische stapelstijl nog van alles aan toe. In het verhaal over boodschappen stopt hij scènes uit het straatverkeer en de winkelrekken vol met woord- en beeldgrapjes. Een fabriek in de vorm van een Côte d'Or chocoladereep, een boetiekzaak in de vorm van een kleurige papieren zak, winkelproducten als 'Kouwe espresso', 'Black "eye" Peas' (Schamp tekent een oog), 'Spons bob' detergent, een 'frigor mortis' ijsjeskast etc. Dit soort grapjes en verwijzingen, net als het voortdurend opduiken van zijn initialen, kennen we uit Schamps eerdere werk, maar hij weet nog altijd nieuwe varianten te bedenken. Het uitbeelden van stadsleven is een geliefkoosd onderwerp van de illustrator en hij doet het opnieuw in een mengeling van nostalgie (herenhuizen, oude winkelinrichting, jaren vijftig autodesign) en actualiteit (een intercultureel straatbeeld). De stadscènes brengt hij gevarieerd in beeld, van frontale straataanzichten tot een focus op een bloeiende boom. Die boom komt in zijn verschillende seizoensgedaantes terug. Met zijn surrealistische toetsen brengt Schamp nog meer verrassing binnen, bijvoorbeeld wanneer een herfststorm allerlei straatelementen omhoogblaast, of de speeltuigen in het parkje met wel heel vreemde onderdelen worden geconstrueerd. De lieve inhoud van de verhaaltjes vindt zijn vertaling in het veelvuldig gebruik van roze. [Chris Bulcaen]