Ze waren verliefd maar konden niet samen verder. Ria, weduwe, en Edwin, gescheiden, komen elkaar een half leven later opnieuw tegen en besluiten nooit meer uit elkaar te gaan. Ze brengen vele gelukkige jaren met elkaar door, tot Ria tekenen van dementie begint te vertonen. Ze lijdt onder hallucinaties, herkent Edwin niet meer en begint te schreeuwen als ze hem ziet. Hij blijft zich over haar ontfermen, maar haar toestand verslechtert zo dat hij het uiteindelijk niet meer kan opbrengen haar te verzorgen. Op zeer aangrijpende wijze vertelt hun kleindochter over haar oma, die de greep op de werkelijkheid langzaam kwijtraakt, en haar opa, die de liefde van zijn leven een tweede keer verliest, ditmaal aan een ziekte die de herinnering aan hun grote geluk definitief vernietigt.
