Een plek voor jezelf: is er iemand die niet op enig moment naar zo’n plek heeft verlangd, en die gedachten voorzichtig heeft gewogen tot ze een bewoonbare vorm kregen? Twee jaar lang werkt Michael Pollan aan zijn ultieme droom: het ontwerpen en bouwen – met zijn eigen twee linkerhanden – van een klein huisje in zijn tuin op het platteland van Connecticut: een plek om te lezen, te schrijven en te dagdromen. Poëtisch verweeft hij het storten van fundering tot de timmerafwerking met filosofische bespiegelingen over de betekenis van een (t)huis en architectuur, de vraag wat ‘echt werk’ is in een technologische samenleving en hoe je leven vorm te geven.
Lange tijd gold de vagebond als een louche figuur zonder een vaste plaats in de maatschappij. Dat veranderde in de negentiende eeuw: kunstenaars en andere eigenzinnige geesten identificeerden zich met de vagebond. Ze verafschuwden de burgerlijke wereld met haar bezitsdrang en commercie. Deze dwarsdenkers liepen vooruit op een trend in onze eigen tijd. Veel jongeren kiezen voor alternatieve levenswijzen. Omdat ze de huizenprijzen in de stad niet meer kunnen betalen of omdat ze het kapitalistische systeem principieel verwerpen, trekken ze op goed geluk rond en bouwen een tiny house aan de rafelrand van de samenleving. Verbeelding, liefde voor de natuur en vrijheidszin staan voorop!