De interviews van Hilde Van Canneyt zijn voor kunstenaars een uitdagende zelfbevraging. Het zijn eerlijke woord-portretten die vaak letterlijk de taal van de gesprekspartner weergeven. Zo krijgt de lezer een unieke inkijk in het atelier en het hoofd van de kunstenaar. Wat speelt er zich af achter het gordijn van het atelier en het beeldend kunstgebeuren? Wat gebeurt er tussen de eerste gedachtekronkel en het afgewerkt kunstproduct? Hoe moet je als kunstenaar alle elementen die in jouw geest borrelen, omzetten in een kunstwerk dat je kwetsbaar maakt, maar tegelijkertijd de kijker moet beroeren? Dat is Hilde's vraagstelling: waarom sluit iemand zich op om te communiceren via een creatie? Hoe om te gaan met de fictieve wereld van het kunstwerk tegenover de niet altijd even mooie realiteit? Want kunst maken is sowieso een (langdurig) proces, dat zich al dan niet in het atelier afspeelt. Helaas zie je als kijker meestal 'slechts' het eindresultaat, terwijl 'de weg er naartoe' even boeiend of zelfs boeiender is.
Parijs als leerschool voor en bakermat van Nederlandse en Belgische kunstenaars in de periode 1850-1950. Hoe zij leefden, elkaar otmoetten en elkaar bei͏̈nvloedden.
