Het is een broeierige zomer en vier jongens en vier meisjes vervelen zich te pletter. Ze staan verdoofd in het leven, hebben niets meer te bevechten, niets meer te verlangen. Om dat gevoel van verzadiging en banaliteit te doorbreken, beginnen ze te experimenteren. Wat begint met een onschuldig idee- de meisjes uit de groep staan naakt op een viaduct boven de snelweg te wuiven - eindigt met fatale gevolgen: een verschrikkelijk verkeersongeval. De grenzen worden onnavolgbaar snel verlegd en telkens sneller overschreden, de verlangens worden al te gauw ingevuld. De jongeren verliezen elk ethisch besef en zelfs wanneer een van de vriendinnen er het leven bij inschiet, zorgt dat niet voor een catharsis, maar integendeel voor nog grotere afstomping. Hun zoektocht naar sensatie(s) leidt uiteindelijk slechts tot (zelf)destructie en volledige gevoelloosheid.
Een man die een grote erfenis heeft ontvangen, trekt zich steeds verder terug uit het leven, gekweld door angsten en gedachten over de zinloosheid van het bestaan.
Beschrijving van de stelling dat steeds meer willen bereiken ongelukkig maakt en dat we anders moeten kijken naar werk, liefde en de samenleving en de onbeduidendheid van ons bestaan moeten omarmen.
