Het verhaal van Anne Frank

Enkele jaren na de beëindiging van de Tweede Wereldoorlog verschijnt Het Achterhuis, het dagboek van Anne Frank dat ze schreef gedurende de periode dat ze met haar familie en enkele anderen ondergedoken zat in het achterste gedeelte van een Amsterdams grachtenpand, vlakbij de Westerkerk. Ruim twee jaar uit een meisjesleven dat in 1929 in Frankfurt begon en eindigt in het concentratiekamp Bergen-Belsen in 1945, kort voor het einde van de oorlog. De belangstelling voor Anne Frank concentreert zich vooral op de onderduikperiode waarover ze in haar dagboek schrijft en op haar tragische dood. Maar er is ook een tijd geweest dat haar leven betrekkelijk normaal verliep. Betrekkelijk, want al in 1933 moest de familie Duitsland verlaten om te ontkomen aan de maatregelen die het nazi-regime tegen de joden uitvaardigde. In Het verhaal van Anne Frank geven de beide auteurs een beeld van Anne en haar familie, het leven in Amsterdam waar ze zich gevestigd hadden, de schooljaren, vriendinnetjes, de geleidelijk toenemende anti-joodse verordeningen als Nederland door de Duitsers bezet is, de onderduikperiode en de mensen die daarbij behulpzaam waren, het lot van de Achterhuisbewoners nadat hun schuilplaats verraden was. Het heldere, onopgesmukte verhaal is doorsneden met fragmenten uit het dagboek waardoor de gebeurtenissen een sterk persoonlijk accent krijgen. Ook aan wat er met het dagboek en het Achterhuis na de oorlog gebeurt, krijgt aandacht. Maar het indrukwekkendst zijn de vele foto's, kiekjes vaak zoals veel families die in hun fotoalbums hebben. Het afschuwelijke is dat het, mij in ieder geval, onmogelijk is die foto's onbevangen te bekijken. Je weet wat de meeste afgebeelde personen te wachten staat. Het meeste indruk maakte op mij de fotoserie van het dagboek: de opengeslagen pagina's met de leesbare notities, fotootjes, ingeplakte blaadjes, wisselend handschrift. Zo ergens, dan komt hier Anne Frank haast tastbaar dichtbij. Ik heb, sinds het boek op mijn schrijfttafel ligt omdat ik er iets over moet schrijven, de foto's al vele malen bekeken en steeds komen de dichtregels van Kloos naarboven: " Ik ween om bloemen in den knop gebroken / En vóór den uchtend van haar bloei vergaan". [Herman Kakebeeke]