Smartlap

Een wervelend verhaal over de Vlaamse muziekindustrie, meer bepaald het wereldje van tweederangscharmezangers dat alles te maken heeft met commercie en nauwelijks iets met muziek. Ray Lorca is een uitgerangeerde artiest die in een ver verleden bescheiden succesjes boekte met Vlaamse schlagers. Anno 2006 wordt hij opgevist door een gewiekste manager en opnieuw gelanceerd. Zelf heeft hij talent noch ambitie, maar het past allemaal wel bij zijn ijdelheid... en het helpt om zijn fermette met zwembad te bekostigen, plus zijn verslaving aan drank en porno.

Het hoofdpersonage, Chiel, hoort bij de entourage van Ray Lorca. Hij is een vriend van de manager die wordt ingehuurd als chauffeur, maar die er vooral voor moet zorgen dat de zaak niet uit de hand loopt. Zijn interesse gaat vooral naar Dina, de geheime dochter van Ray Lorca. Dina heeft een groot effect op Chiels hormonen, en de spanning die tussen de twee hangt, is een rode draad doorheen het verhaal. Dina heeft een stereotiep vriendje, Stijn, dat ze niet wil dumpen hoewel ze hem eigenlijk een eikel vindt. Het zorgt voor een leuk sausje op een bij momenten hilarisch verhaal, dat geen moment stilstaat. Filosofische thema's roert de auteur niet aan, maar zijn verhaal zuigt je mee in de wereld van de (commerciële) muziek en de gespecialiseerde pers van de blaadjes bij de kapper. De personages zijn levensecht en doorleefd, soms vrij karikaturaal, maar dat is ook nodig in dit verhaal. Ray Lorca is precies zoals je een gedegenereerde Vlaamse zanger verwacht, de manager is perfect in zijn rol (inclusief oogverblindende vriendin), en Chiel is helemaal zichzelf. De stijl neigt aanvankelijk naar een doorslagje van Herman Brusselmans, maar klimt tijdens het verhaal naar een niveau dat bij momenten de vergelijking met Dimitri Verhulst goed kan doorstaan. Goeie humor, een hoofdpersonage dat zichzelf weet te relativeren (dat zegt veel over de auteur), en een verhaal dat je van begin tot einde in de ban houdt. De vormgeving is een integraal deel van deze roman: de foto op de omslag zet meteen de toon, de binnenflap is gemaakt als een lp uit de jaren '80, en elk hoofdstuk wordt ingezet met een citaat uit een welbekende smartlap. Het kleine lettertype is even wennen, maar eens je verdiept bent in het verhaal is ook dat geen probleem meer.

Een prima debuut dus ? hopen maar dat het opgepikt wordt. Joep Van Muylder verdient alvast een plaatsje in de Vlaams-Nederlandse literaire wereld! [Bart Van der Bruggen]