Dwerg aan de winkel

Vier oude vriendinnen zien elkaar voor het eerst sinds decennia terug. Ze zijn relatief jong, maar willen de rest van hun leven liefst al zorgeloos in een rusthuis doorbrengen. Tegelijkertijd gedragen de dames zich rebels en tegendraads. Rond deze vier bizarre vrouwen hangt de jonge Oostenrijkse dramaturge Anita Augustin haar debuut Dwerg aan de winkel op.
Het boek valt uiteen in twee verhalen, waarvan de chronologie tot net voor het einde onduidelijk blijft. In het eerste deel zitten de vier vriendinnen samen in de gevangenis omdat ze iets hebben mispeuterd. Het gevangenisverhaal eindigt abrupt, waardoor dit hoofdstuk amper meerwaarde biedt aan het verhaal. In het tweede deel beleven de vriendinnen hun eerste week in een bejaardentehuis. Ze vervelen zich, zetten ’s nachts hun wekker en proberen de kluit te belazeren.
Almut is de kettingrokende, depressieve hoofdfiguur, die best sympathiek overkomt. De persoonlijkheid van Almuts drie vriendinnen wordt echter onvoldoende uitgediept, wat meeleven erg moeilijk maakt. Op korte tijd passeert ook een rist rusthuisbewoners de revue, maar hun karakterschets blijft te vaag om bij de lezer interesse op te wekken.
Het ergste zijn de lofbetuigingen die op de kaft prijken: ‘een pikzwarte komedie’, ‘intelligent’, ‘briljant’… Op geen enkel moment maakt Dwerg aan de winkel die hooggespannen verwachtingen waar. Dat de genaamde ‘Rudolf Rudolph’ zich als ‘Dubbelrudi’ laat aanspreken, is geen humor met grote H. De roman bracht me geen enkele keer aan het lachen. Dat is problematisch voor een zelfverklaarde ‘pikzwarte komedie’. Dit verhaal lijkt op een eerste versie van iets onbestemds, een leuke poging. De flauwe, nietszeggende titel vat de staat van dit boek puntig samen. [Lukas Vanacker]