De vergeting : roman

In de ochtend van 16 januari 2012 verliest Daan zijn geheugen. Hij wordt wakker, maar herinnert zich niets meer, zelfs zijn eigen naam niet. Gelukkig komt hij daar snel weer achter, en met zijn telefoon roept hij de hulp in van iemand wiens naam hem te binnen schiet. Niet dat hij precies weet wie die persoon is, maar hij blijkt goed gegokt te hebben: het is een goeie vriend, die al snel bij hem langskomt om zijn geheugen weer op te krikken. Een echte verklaring is er niet, maar wat Daan meemaakt blijkt in de medische wereld gekend te zijn onder de naam TGA, wat staat voor transient global amnesia. Zoals de naam aangeeft, betreft het hier geheugenverlies van voorbijgaande aard. Zo ook bij Daan, die er aardig van schrok en prompt zijn ervaring in een roman goot. Of de gemiddelde lezer dit voldoende stof voor een roman vindt, is echter maar zeer de vraag. Ook Daan zelf stelt overigens onomwonden en met behoorlijk wat minachting voor zijn lezers ‘Schrijven is een narcistische bezigheid, ingepakt met een grote blauwe strik; het publiek denkt zodoende dat het hier om amusement gaat, om iets wat de wereld in is geworpen ter onzer behoefte, en niet als het product van een of ander zonderling idee van een vreemdeling, dat na tientallen promoties tot ieders stomme verbazing tot een boek heeft geleid.’ Wat valt daar nog aan toe te voegen? De vergeting is inderdaad een narcistisch schrijfsel van Daan, voluit Daan Heerma Van Voss, vol onbelangrijke, tot vervelens toe herhaalde details en interpretaties gericht op Daans navel. Er worden schaamteloos stellingen geponeerd die niets met het verhaal te maken hebben en van een bijzonder laag niveau getuigen, zoals dat ‘whiskey voor ouwe lullen is, en bier voor alle leeftijden’. Moeten we dit echt lezen? Het zou (ook) een relaas worden van vriendschap en liefde, maar daar was niet bijster veel van te merken. Het gedeelte over de liefde gaat in feite over een liefde die er geen is, hoewel de bewuste Evelien F. wel een tijdje in Daans leven rondliep. Maar hun breuk dateert alweer van het jaar voordien, dus het liefdeshoofdstuk lijkt eerder op jammerend zelfbeklag. De vriendschap is vrijwel uitsluitend gericht op Daniël, redder in nood van Daan op het moment dat hij zijn geheugen verloor. Toch wat mager, misschien. Heerma van Voss is vooral geïnteresseerd in zijn eigen ego, maar dat hoefde niet meteen tot een boek te leiden. Ook de bladvullerij met tekeningen en flarden van zogenaamde gedichten kan daar niets aan verhelpen. [Bart Van der Bruggen]