Olle wist zeker dat hij geen bril nodig had

Olle wist zeker dat hij geen bril nodig had. De laconieke titel zet meteen de toon van dit verhaal. Olle is een varken dat zeker weet dat er niks mis is met zijn ogen. Hij ziet prima. Zijn ogen zijn niet alleen uitstekend, ze zien ook dingen die anderen niet zien. Wat een saai groen weiland met koeien is in de ogen van zijn zus, is door de ogen van Olle een veld met snuivende bizons met horens als torenspitsen. Een vervelende file ziet er bij Olle uit als een circusstoet, met acrobaten op de achterbank en een zeeleeuw achter het stuur. Het is duidelijk: het leven is saai en gewoontjes voor wie een bril draagt en een spannend avontuur voor Olle die er geen draagt. Olle zou wel gek zijn om ook een bril op te zetten. Het probleem is alleen dat Olle de enige is die geen bril op heeft. Alle anderen dieren in het verhaal dragen er wel een.
Helaas vindt zijn omgeving dat Olle wel een bril nodig heeft. De juf op school bijvoorbeeld. Wanneer zij de letter A op het bord aanwijst, ziet Olle geen letter, maar een vogel met een grote snavel, en de W ziet hij aan voor een vis. 'Olle, je hebt een bril nodig', merkt de juf op. Zij is al de vierde die dat tegen hem zegt. Vier tegen een, daar kan Olle niet meer tegen op. Hij krijgt dus een bril, net als iedereen in zijn omgeving. Of het met bril beter is, willen de andere dieren van hem weten. Het antwoord laat zich raden. Olle heeft liever zijn avontuurlijke blik op de wereld terug.
De tekst van Joukje Akveld is afgepast. Dat past bij hoe Olle is; een varken van weinig woorden. De wereld zoals hij die ziet, volstaat voor hem. Het delen van zijn indrukken en ervaringen is gedoemd te mislukken, de anderen begrijpen hem immers toch niet. Sieb Posthuma’s tekeningen ogen vrij sober door de eenvoudige zwarte belijning, het beperkte kleurenpalet en terughoudendheid in het gebruik van details.
Het uitgangspunt van Olle wist zeker dat hij geen bril nodig had is grappig: de interessantste visie op de wereld is voor degene met de slechtste ogen. Akveld en Posthuma brengen een humoristisch verhaal op een laconieke, understated manier. Een verhaal zonder apotheose, maar wel met subtiele en eigenzinnige humor. Grappig is ook de vormgeving van de titel van het boek. Die ziet er op de cover uit als een ogentestkaart met letters die bovenaan groot zijn en naar beneden toe steeds kleiner worden. [Coosje Van der Pol]