Na een ongelukkige val blijft de moeder van de ik-figuur achter met een gedeeltelijke verlamming en kan ze enkel praten in onbegrijpelijke woorden en zinnen. Voor een schrijver is geen groter verlies denkbaar dan het verlies van taal. Door middel van taal wil de dochter de band met haar moeder weer uittekenen. Deze autofictie is een ode aan de moeder, maar ook aan taal, literatuur en fantasie.
Een vrouw rouwt om het verlies van haar doofblind geboren zusje voor wie zij voogd was; in het achtste jaar van haar rouw begint ze aan een lange wandeltocht langs een rivier naar zee.
Paviljoen 3 is een kleine psychiatrische afdeling in een groot universiteitsziekenhuis, een wereld van pillen en pasjes die worden verstrekt door een oppermachtige staf, van gehaaide oudgediende patiënten, een wereld waarin je van moment naar moment een verward leven leidt op de rand van de eeuwigheid. Bette Howland was een van die patiënten. In 1968 was ze eenendertig, een alleenstaande moeder van twee jonge zonen die haar best deed om haar gezin te onderhouden van het salaris van een parttime bibliothecaresse en daarnaast dag en nacht achter haar typemachine zat omdat ze schrijver wilde worden. Op een middag nam ze, terwijl ze in het appartement van haar vriend Saul Bellow verbleef, een handvol pillen in. Paviljoen 3 is zowel een geestig portret van de gemeenschap op de psychiatrische afdeling als de beschrijving van een beslissende periode in het leven van een schrijver.
Na een ongelukkige val blijft de moeder van de ik-figuur achter met een gedeeltelijke verlamming en kan ze enkel praten in onbegrijpelijke woorden en zinnen. Voor een schrijver is geen groter verlies denkbaar dan het verlies van taal. Door middel van taal wil de dochter de band met haar moeder weer uittekenen. Deze autofictie is een ode aan de moeder, maar ook aan taal, literatuur en fantasie.
