Tove groeit na de Eerste Wereldoorlog op in een arbeiderswijk in Kopenhagen waar werkloosheid en armoede heersen. Ze heeft weinig vriendinnen, vult haar poesiealbum met zelfgeschreven gedichten en hunkert naar acceptatie.
Lise Mundus is kinderboekenschrijfster, moeder en echtgenote. Ze is veertig en geniet enig succes. Maar de roem zit haar relatie met de rest van het gezin in de weg: de zorg voor haar kinderen heeft ze grotendeels overgedragen aan de werkster die bij het gezin inwoont en haar echtgenoot is jaloers op haar succes. Lise wordt steeds wantrouwiger en heeft het gevoel dat haar man en werkster een verhouding hebben en haar het huis uit willen werken. Ze begint stemmen te horen en wordt achtervolgd door zwevende gezichten. En ze krijgt geen woord meer op papier. Eenzaam en verward zit Lise hele dagen achter haar bureau te wachten op inspiratie. Ze zakt dieper en dieper weg in duistere gedachten en een wervelwind aan stemmen en gezichten. Ze worstelt met de vraag hoe erg het is om zich daaraan over te geven. De gezichten verscheen oorspronkelijk in 1968 en is een intens persoonlijke roman. Ditlevsens stijl is eerlijk, innemend en schurend, en ze vindt in het persoonage van Lise nieuwe manieren om haar eigen ervaringen met depressie, verslaving en roem vorm te geven.
Als poe͏̈zieschrijvend buitenbeentje vindt tiener Tove moeilijk aansluiting bij vrienden, maar haar prachtige gedichten vallen langzaamaan op en een wordt in een literair tijdschrift opgenomen.
Tove Ditlevsen beschrijft haar vier huwelijken, waaronder die met de arts die haar van verslavende pijnstillers voorzag, waardoor ze in een ontwenningskliniek moest worden opgenomen.
