Sylvie Marie is een dichter die het geluk niet schuwt – omdat ze het niet helemaal lijkt te vertrouwen. Zeschreef een bundel waarin huiselijkheid een cocon wordt, een vesting tegen omringend gevaar – dat echter nergens helemaal bezworen wordt.
Deze jonge schrijfster haalt het speelplein onder de nagels van het kind vandaan, in het felle licht van Sevilla trekken pupillen zich samen, en u wordt gevraagd om duiven van de straten te schrapen. Zo krijgt dat wat hard en voldongen is weer het plooibare van een vermoeden.
Deze gedichtenbundel roert in ruim zestig teksten een groot scala van menselijke gewaarwordingen aan. Gedichten vol toorn, humor, verlatenheid, weemoed, lichtvoetigheid, dood - maar vooral vol liefde.
