Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit

In minder dan vijf weken tijd verliest Dave Eggers beide ouders aan kanker en wordt zo op 22-jarige leeftijd de voogd van zijn 8-jarige broertje Toph. De broers verhuizen van een van de betere buitenwijken van Chicago naar Californië, hun zus Beth (studente rechten) en broer Bill (Oost-Europaspecialist) achterna. Daar werkt Eggers overdag voor een interimbureau en vooral 's nachts voor het intussen teloorgegane 'Might', een alternatief tijdschrift dat hij samen met enkele jeugdvrienden opstartte. Toch vervalt dit hartverscheurende verhaal niet in plat sentimentalisme, omdat Eggers zijn eigen schrijven voortdurend ontleedt op scherp ironische toon. Hij is zich sterk bewust van de schier onmogelijkheid om 'authentiek' ervaringen te communiceren: alles is al wel eens verteld of gevoeld, zijn gêne ten opzichte van zijn ontboezemingen, tegelijk zijn scepticisme tegenover een taal die inzicht zou bieden in de persona Eggers -- de 'Tragische Jongen', de 'Uitverkorene', de 'Triomferende Wees'. Deze aanpak expliciteert hij o.m. in een lang uitgesponnen inleiding, waarin hij de echtheid van zijn verhaal benadrukt om vervolgens een lijst te geven met 'fictieve' afwijkingen, de 'steigers', 'trucs', 'toeters en bellen' zoals hij dat ook verder in het boek vaak zal noemen.

Maar ondanks het gevoel van complete ontluistering en agressie, priemt er doorheen dit expliciete zelfbewustzijn een eerlijkheid die even verbluffend als wankel is. Het geloof dat er toch steeds een verhaal is dat verteld moet worden, een kern, die steeds ontglipt: "de kern is de kern is de kern", en "waarvan enkel een karikatuur kan worden gegeven". Als een onconventionele moraalridder -- gevolg van zijn drang tot vernieuwing -- lijkt hij toch een voorstander van de 'oude' waarden zoals liefde, vriendschap en een sterke familieband, maar experimenteert er ook mee. Zijn zorg voor Toph is hier het meest uitgewerkte voorbeeld van, maar verder lijkt hij ook de goedkeuring van de lezer na te streven.

Die lezer krijgt soms het gevoel meegesleurd te worden in de maalstroom van Eggers obsessieve gedachten, het gevoel ook dat sommige beschrijvingen treiterig lang zijn. Maar even vaak zijn er passages die ontwapenen. Bijvoorbeeld wanneer je verbeeldingsgewijs de broers op kousenvoeten door het appartement ziet schuiven -- tekeningen van de beste glijdroutes inclusief -- waarbij ze aan de aankomst luidkeels Yes! America! roepen. De aandacht en nominaties die deze autobiografie kreeg, o.m. genomineerd voor de Guardian First Book Award en derde beste non-fictie boek volgens 'Time', zijn dan ook verdiend. [Karen De Jonghe]