De saamhorigheidsgroep
Merijn De Boer
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Querido, 2016 |
VOLWASSENEN : ROMANS : DEBO |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Querido, 2016 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 14514 |
Mark Cloostermans
i /un/03 j
Als Vera, een prostituee gespecialiseerd in gehandicapten, tijdens haar werk Binnert ontmoet, ziet ze meteen dat hij een buitenkansje is. Ja, Binnert is een klein beetje fysiek gehandicapt. En misschien een tikje autistisch. Maar hij is ook gevoelig, muzikaal begaafd, intelligent, belezen. De sportzaal in de familievilla, 't Jagthuys, heeft hem toegestaan een stalen lichaam te kweken. Hij is Vera's ideale man: 'Een man met het verstand van een professor en het lichaam van een bouwvakker'. En: 'ik heb hem helemaal voor mij alleen (...), niemand weet dat hij bestaat'.
Eén probleempje: Binnert leeft teruggetrokken, in een symbiotische relatie met zijn moeder, de verbitterde Neeltje Bruinworst. Zij heeft Vera alleen maar uitgenodigd voor Binnerts 'seksuele verlichting'. Concurrentie zal ze niet dulden. 'Het gevoel dat hij letterlijk omsloten werd door zijn moeder, alsof hij op vijfendertigjarige leeftijd nog altijd in haar buik zat, moest zoiets zijn als zweven in de hemel, in het alomtegenwoordige licht van God', schrijft De Boer.
Behalve zijn moeder heeft Binnert in zijn hele bestaan welgeteld zeventien mensen leren kennen. Is het een goed plan om zo iemand naar de buitenwereld te ontvoeren? En wat is er waar van wat een amateurdetective Vera vertelt? Is Rianne Ligtvoet, de enige vrouw die vóór haar regelmatig naar 't Jagthuys kwam, werkelijk spoorloos verdwenen? Waar is trouwens Binnerts vader gebleven?
Banaal en poëtisch
Alle personages hebben last van de wrijving tussen poëtische verbeelding en banale realiteit.
Binnert ziet dat het helderste. Soms wil hij doodgraag de wereld in. Hij houdt van de herfst, omdat hij dan niet meer op tv hoeft te zien hoe mensen op terrasjes zitten. Net zo goed beseft hij dat hij nooit verder zal kunnen reizen dan in de Russische klassiekers die hij zo geconcentreerd leest. 'Hij dacht aan al die mensen die naar de maan wilden, een verlangen waar hij niets van begreep. Juist de afstand maakte de maan zo schitterend.' Vera poogt hem te verleiden met romantische reisanekdotes; Binnert koestert zijn leeservaringen.
De meest veelbetekenende daarvan is Tegen de keer (1884) van J.-K. Huysmans. Dat boek vertelt over de schatrijke hertog Jean Floressas des Esseintes, die zich afwendt van de wereld en zich terugtrekt in zijn huis, omringd door de meest verfijnde luxe en schoonheid. Het staat bekend als een decadent werk, al zou je het ook hyperromantisch kunnen noemen. De romantici waren ook niet vies van idealisering, wég van de realiteit. En bij een verliefdheid doen we het allemaal: de ander idealiseren. Dat hou je natuurlijk niet vol. Vroeg of laat kickt de banaliteit weer in.
Merijn de Boers personages worstelen vooral met die ontnuchtering. Vera kan niet overweg met de inwisselbaarheid van haar minnaars, zoals de hilarische would-beschrijver Rinus. De homoseksuele amateurdetective Marc werpt zich in de verbeelding om de tekortkomingen van zijn jonge, door teddybeertjes geobsedeerde minnaar niet te moeten zien. En Binnert? Hij is het Ideaal zelf, onbezoedeld, honderd procent origineel, verleidelijk voor elke teleurgestelde in zijn omgeving.
Spiegel
Misschien dat ze allemaal al wat minder teleurgesteld zouden zijn, als ze wat beter keken naar de dingen. Zoals Binnert ergens opmerkt: het gaat er niet om telkens nieuwe dingen te zien, maar om de diepgang in de banaliteit op te merken: 'de kunst zit 'm er juist in, had hij tegen Vera gezegd, om de schoonheid te ontdekken in een uitzicht dat je door en door kent. Je hoeft niet te proberen om het voor het eerst te zien, je moet juist kijken met de ogen die het al duizendmaal hebben waargenomen, die versuft zijn geraakt, en die je weer wakker moet schudden door aandachtiger te kijken. Het gold voor zijn achtertuin maar ook voor het vuur waar hij op dat moment, aan de voeten van zijn moeder, naar zat te turen: een schitterend, altijd weer anders uitzicht was het.'
Zo zit onder de luchtige verhaallijn, de komische passages en de glasheldere taal van 't Jagthuys, een consequent doorgedachte thematiek verscholen. In sommige passages wordt de lezer zelf uitgenodigd om beter te kijken. Waarom heet de kamer waarin Binnert harp speelt bijvoorbeeld de 'spiegelkamer'? De personages weten het zelf niet meer. Er hangt toch immers geen spiegel aan de muur? Maar als Binnert en Vera er op een nacht terechtkomen, wordt ons iets duidelijk. 'Er hingen geen gordijnen voor de ramen, zodat de drie zwarte rechthoeken werkten als spiegels', zegt Vera, 'ik zag mezelf naast Binnert en de harp staan, in die grote, kale ruimte.'
Wie lijdt aan te hoog gespannen verwachtingen, kan iets leren uit 't Jagthuys.
Querido, 237 blz., 18,99 € (e-boek 7,99 €).
De auteur: een van de grootste literaire talenten van Nederland.
Het boek: een zorgverlener komt tussen een moeder en haar licht gehandicapte zoon.
ONS OORDEEL: maakt zijn belofte waar.
M.V.
rt/aa/02 m
Binnert is een rare jongen, geestelijk en fysiek niet helemaal in orde, maar een man als een ander, aldus zijn moeder, Neeltje Bruinworst. Op zijn achttiende heeft ze hem leren masturberen door het voor te doen met een preistengel. Later heeft ze hem het binnenste van haar vagina wel eens getoond, maar daar hield het op, want ’een moeder kon ook té dichtbij komen’, zegt deze vrouw uit de betere klasse die de ballen van heer eerste geliefde vergelijkt met Fabergé-eieren. Daarom wordt Vera ingeschakeld, een uit Amsterdam afkomstige seksuele zorgverleenster die iedere donderdagochtend anderhalf uur bij Binnert op de kamer komt. Maar na een paar weken wil Vera meer. Ze droomt van de eeuwige liefde – en seks – met Binnert, de Hollandse Atlas, wat Neeltje natuurlijk volkomen tegen de jaloerse borst stuit. ’t Jagthuys is Merijn de Boers tweede roman, waarmee hij een volkomen uniek, grappig, maar ook tragisch geluid laat horen.
(M.V.) ■
Jacqueline Wouda
Merijn de Boer werd in 2015 in de Volkskrant uitgeroepen tot een van de grootste literaire talenten van Nederland. Toen moest deze roman nog verschijnen, die die stelling volledig onderstreept. Vera biedt als zorgverlener seksuele hulp aan gehandicapten. Ze wordt ingehuurd door de moeder van Binnert, een 35-jarige man die nog nooit zijn huis, een muffige villa aan de Vecht, uit is geweest. De wereldvreemde Binnert heeft een heupafwijking en lijkt autistisch, maar hij is ook gespierd, intelligent, belezen en uitzonderlijk muzikaal. Vera valt als een blok voor hem en doet er alles aan om hem, tegen zijn zin, los te weken van zijn overbezorgde, bezitterige moeder en hem mee te nemen naar Amsterdam. Door gebruik te maken van drie onbetrouwbare vertellers (Vera, Binnert en zijn moeder) laat de auteur de lezer keer op keer schuiven in zijn sympathieën en verwachtingen. Zelfs het slot van het boek – op de keper beschouwd een anticlimax – schuurt en wringt op een overtuigende manier met de leesverwachtingen. Een aanrader voor iedereen die zich interesseert in hedendaagse literatuur. Kreeg jubelende recensies in de kwaliteitsmedia.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.