Het eiland van de maskers

In dit vierde deel uit Ulysses Moores zesdelige reeks komen de hoofdpersonages terecht in -- hoe raad je het ? het 18e-eeuwse Venetië. Lezers die de vorige drie delen niet gelezen hebben, kunnen dat maar beter eerst doen. Zonder voorkennis is de kans dat je verloren loopt in het verhaal nl. groot. Het derde deel eindigde met een nogal voorspelbare cliffhanger die we kenden uit de andere delen van de reeks; wie is Ulysses Moore, de man uit het onvindbare Kilmore Cove, die zijn manuscripten bezorgt aan een uitgeverij die hem niet kan lokaliseren? De elfjarige tweeling Jason en Julia, die verhuisd zijn naar de mysterieuze Villa Argo, Moores oude huis, en hun vriend Rick zijn in dit vierde deel nog steeds op zoek naar zijn ware identiteit, en op het einde van dit boek zijn ze er nog altijd niet helemaal uit. Maar de aanwijzingen stapelen zich uiteraard op en aandachtige lezers zien hun vermoedens bevestigd.

Hoewel de avonturen van de drie jongeren nog maar een aantal dagen in beslag genomen hebben, lijken de protagonisten veel volwassener dan aan het begin van hun avontuur. En bij die volwassenwording hoort natuurlijk ook een eerste verliefdheid. Pierodomenico Baccalario's ingreep om Julia en Rick bij elkaar te brengen is vrij doorzichtig. Omdat Jason bij hun reis naar het oude Venetië de tijdsdeur heeft laten openstaan en er zo een paar ongewenste Venetiaanse gasten in Villa Argo terecht zijn gekomen, is Jason verplicht om terug te keren naar de 21e eeuw. Julia, die "niet veel ervaring [had] met aanbidders", en Rick, die niet "gewend" is aan meisjes, storten zich dan maar met z'n tweetjes en zonder vrees in het avontuur. Baccalario doet je haast vergeten dat de personages maar elf jaar oud zijn. En om de geloofwaardigheid helemaal op de spits te drijven laat hij Julia ook nog beweren: "Van alle afspraakjes die ik ooit heb gehad, is dit wel de meest originele".

In dit vierde deel speelt de auteur wél opnieuw met een aantal gegevens die zijn reeks zouden kunnen doen uitstijgen boven de doorsnee fantasyreeksen die er vandaag op de markt zijn. Zo is er de gewiekste Oblivia Newton die de verschillende tijdsdeuren in Kilmore Cove in haar macht wil krijgen. Met haar personage geeft Baccalario een sneer naar het moderne schoonheidsideaal. Want hoewel Oblivia zichzelf "beeldschoon en superslank" vindt, vragen mensen uit de achttiende eeuw haar voortdurend of ze ziek is. Ze is uitermate beledigd, maar de opmerkingen brengen haar wel op een idee voor de exploitatie van de tijdsdeuren: "een reclamespot voor alle dikkerdjes uit de eenentwintigste eeuw: 'Overgewicht? Wees een ster in het 18e-eeuwse Venetië!'". Een humoristische toets die voor een welkome afwisseling binnen de avonturenplot zorgt.

De karikaturale Oblivia is voldoende uitgewerkt. Dat kan niet van alle nevenpersonages gezegd worden. Het eiland van de maskers zit vol losse draden, verhaallijnen vol potentieel die onuitgewerkt blijven. Zo is er een rolletje weggelegd voor "een nieuwe mode uit Frankrijk, die ze 'verlichting' noemen. Maar het is vast iets wat weer overwaait...". Dat die 'mode' niet zomaar is overgewaaid, weet elke lezer met een beetje kennis van de geschiedenis. Die dramatische ironie had van Graaf As, een vervolger van aanhangers van de verlichting, een iets interessanter personage kunnen maken. Maar er wordt met dat verband met de verlichting weinig gedaan en de rol van dat personage blijft beperkt, want de focus ligt op het avontuur, en dat moet vooruitgaan.

Baccalario levert met Het eiland van de maskers opnieuw een vlot fantasyboek af, dat echter te veel aan de oppervlakte blijft. [Lien Fret]