Waarom dringen bepaalde beelden en gebeurtenissen uit het verleden zich telkens opnieuw aan ons op? Waarom blijven bepaalde uitspraken in ons geheugen 'haken'? Is ons geheugen iets wat we 'hebben', of wat we 'zijn'? Hemmerechts onderzoekt deze vragen. Ze laat zich daarbij leiden door haar eigen geheugen, én door dat van de directe nabestaanden van haar buurmeisje Mischa, moeder van twee jonge kinderen, die op veertigjarige leeftijd stierf aan leukemie. Verder komt Hemmerechts verrassende echo's op het spoor tussen de oorlogsherinneringen van haar moeder en 'Het verdriet van België', de roman van Hugo Claus. En ze herleest het werk van haar overleden man, de dichter Herman de Coninck, als een daad van verzet tegen het grote vergeten.
Beschrijving van de jeugdjaren van Hugo Claus van 1942-1949, een periode die grotendeels samenvalt met de tijd waarin 'Het verdriet van Belgie͏̈' zich afspeelt.
Collectie manuscripten en typoscripten, met uiteenlopende documenten uit diverse levensfasen van Hugo Claus: telegrammen, kattebelletjes, rekeningen, foto's en tekeningen, notities, kladjes of aanzetten tot al dan niet gepubliceerd werk, agenda's, dagboeken en brieven van schrijvers en kunstenaars.
Zeven beschouwingen over gevoelens van verscheidene aard, van eenzaamheid tot zinnelijkheid, negen beschouwingen over schilderkunst en 46 beschouwingen over uiteenlopende onderwerpen.
Volgens de auteurs kon Hugo Claus zijn levensbeschouwing en grillige natuur niet verzoenen met eenduidige politieke standpunten. Ze onderzoeken hoe Claus zich in zijn literatuur en in het publieke domein maatschappelijk betrokken opstelde en daarbij voortdurend van masker wisselde.
