Niet alleen de kerken lopen leeg, ook in de Vlaamse pastorieën is het stil. Nochtans gaat er in Rome nog altijd geen belletje rinkelen. 2010 is door het Vaticaan uitgeroepen als het Jaar van de Priester; het rolmodel voor de priester van de volgende generaties is men gaan zoeken bij een Franse priester uit de 19de eeuw. Ligt de toekomst van de kerk in het verleden? Zou men niet beter kiezen voor een Eeuw van de Leek? Is een eucharistieviering zonder gewijde priester ondenkbaar? Als men het evangelie mag geloven, is niet de clerus maar Christus de hoeksteen van de kerk, en de eucharistieviering het centrale sacrament. Waarom blijven de katholieken dan in de waan dat men niet aan de mis en de klassieke priester mag raken? Is de tijd niet gekomen om dit misverstand in vraagt te stellen? Moet het godsvolk niet dringend de draad zelf opnemen?
Persoonlijk relaas van de vader van An Marchal, één van de meisjes die door Marc Dutroux en zijn handlangers werden ontvoerd, seksueel misbruikt en vermoord.
Niet alleen de kerken lopen leeg, ook in de Vlaamse pastorieën is het stil. Nochtans gaat er in Rome nog altijd geen belletje rinkelen. 2010 is door het Vaticaan uitgeroepen als het Jaar van de Priester; het rolmodel voor de priester van de volgende generaties is men gaan zoeken bij een Franse priester uit de 19de eeuw. Ligt de toekomst van de kerk in het verleden? Zou men niet beter kiezen voor een Eeuw van de Leek? Is een eucharistieviering zonder gewijde priester ondenkbaar? Als men het evangelie mag geloven, is niet de clerus maar Christus de hoeksteen van de kerk, en de eucharistieviering het centrale sacrament. Waarom blijven de katholieken dan in de waan dat men niet aan de mis en de klassieke priester mag raken? Is de tijd niet gekomen om dit misverstand in vraagt te stellen? Moet het godsvolk niet dringend de draad zelf opnemen?
De kerk is in onze contreien op sterven na dood, maar tienduizenden Vlamingen hebben hun geloof allesbehalve afgezworen. In kapellen, bedevaartsoorden, volkse processies, vaak bizarre heiligdommetjes en grotten: daar worden de christelijke tradities en rituelen met nooit geziene ijver en overgave beoefend. Journalist Marnix Peeters trok een jaar lang door deze (sub)cultuur en bezocht een honderdtal van die schemerplekken.
De parochie van de Brusselse pastoor Johnny De Mot bloeit als nooit tevoren. Waar in vele Belgische parochies de zondagsdiensten door slechts een handjevol getrouwen worden gevolgd, zit de kerk van Onze-Lieve-Vrouw van de Goede Bijstand iedere zondagochtend behoorlijk vol. Het aantal initiatieven dat Johnny De Mot op poten zet voor de minstbedeelden van onze samenleving, is niet op één hand te tellen. De parochie speelt meteen in op elke nieuwe nood die zich in het centrum van Brussel aandient: de begeleiding van jongensprostituees, de opvang voor thuislozen, vluchtelingen en slachtoffers van mensenhandel, de sociale huisvesting voor mensen met een handicap en vereenzaamde ouderen.
