De moeder van Erwin Mortier lijdt aan Alzheimer. Ze heeft geen wilsbeschikking gemaakt en geleidelijk wordt ze door de ziekte overmeesterd. Haar zoon heeft dit wrede proces vastgelegd in een elegie over ouders en kinderen, liefhebben en verlies, over afscheid nemen en herinneren.
Nour is ongeneeslijk ziek en samen met haar broer verzint ze verhalen waarin het leven uitbundig voortleeft en zo ontsnappen ze moedig en met plezier aan de werkelijkheid.
In 1972 werden er twee seconden toegevoegd aan de tijd, waarmee de tijdrekening weer synchroon liep met de beweging van de aarde. De elfjarige Byron weet dit omdat James het hem heeft verteld, en James is het slimste jongetje van de klas. Maar hoe kan het leven doorgaan als de tijd blijft stilstaan? De rooskleurige toekomst die hem te wachten stond was even zeker als het tikken van de klok. Dan maakt de moeder van Byron een fatale beslissing die het leven van haar zoon volledig zal veranderen. Kan wat in die twee extra seconden gebeurd is ooit nog worden teruggedraaid?
Een vader gaat met zijn zoon, die het syndroom van Down heeft, een volkstelling uitvoeren die hem laat zien hoe de ondervraagden over zijn zoon denken.
Wanneer een jonge vrouw na jaren terugkeert in haar ouderlijk huis wordt zij weer geconfronteerd met de raadselachtige verdwijning van haar depressieve vader toen zij 12 jaar was..
Op zijn sterfbed krijgt de Portugese schrijver Fernando Pessoa (1880-1935) bezoek van personages die hij schiep in in zijn werk en van zijn literaire meester; herinneringen worden opgehaald, mythes gecorrigeerd en misverstanden rechtgezet.
De auteur blikt terug op het leven van zijn moeder en tijdens haar laatste levensfase halen zij herinneringen op aan hun band en hun tragische geschiedenis.
Als Coco en haar moeder Elisabeth elkaar op een dag bij toeval tegen het lijf lopen, vertelt de moeder tussen neus en lippen door dat ze niet lang meer te leven heeft. Coco voelt zich verantwoordelijk en trekt bij haar moeder in. Terug in het ouderlijk huis pakt Coco haar oude drankgewoontes weer op. Hoelang verdraagt de zieke Elisabeth haar dochter om zich heen?
Waarom dringen bepaalde beelden en gebeurtenissen uit het verleden zich telkens opnieuw aan ons op? Waarom blijven bepaalde uitspraken in ons geheugen 'haken'? Is ons geheugen iets wat we 'hebben', of wat we 'zijn'? Hemmerechts onderzoekt deze vragen. Ze laat zich daarbij leiden door haar eigen geheugen, én door dat van de directe nabestaanden van haar buurmeisje Mischa, moeder van twee jonge kinderen, die op veertigjarige leeftijd stierf aan leukemie. Verder komt Hemmerechts verrassende echo's op het spoor tussen de oorlogsherinneringen van haar moeder en 'Het verdriet van België', de roman van Hugo Claus. En ze herleest het werk van haar overleden man, de dichter Herman de Coninck, als een daad van verzet tegen het grote vergeten.
Een jonge vrouw wordt zonder opgaaf van reden verlaten door haar minnaar. Als ze jaren later hoort dat hij ernstig ziek is, zet ze alles voor hem op het spel.
Twee jonge vrouwen zijn vriendinnen en hebben beiden reuma. Als de een voor genezing wil vechten en de ander euthanasie overweegt, komt hun vriendschap onder druk te staan.
Als een jonge IJslandse vrouw in november op reis gaat met het zeer slechthorende en daardoor een eigen taal gebruikende 4-jarige zoontje van een vriendin, maakt ze allerlei ontwikkelingen door.
