Met ‘Het geluid van een tijdperk’ (El ruido de una época), een fragmentarische tekst die dicht in de buurt komt van een essay, neemt Ariana Harwicz een standpunt in over oude debatten die, vaak en gedurende lange perioden, weer oplaaien in de literaire en artistieke scene van onze taal: het onderscheid tussen de auteur en zijn werk; de sanering van kunst, de dringende noodzaak voor schrijvers om zich te houden aan ‘gerechtvaardigde doelen’ om als zodanig erkend te worden, naast andere afgeleide fenomenen zoals de zogenaamde ‘annulering’ en de maar al te bekende ‘redactionele marketing’. Ariana heeft al deze factoren in het vizier. Ze zijn erop gericht de schrijver te domesticeren zodat hij niet beledigt, niet waagt, niet stoort; kortom, zodat hij een publiek opbouwt dat hem neerzet als een professionele schrijver, met zijn ogen niet gericht op zijn werk, maar op de markt.
Een moeder en zoon leiden een ruig bestaan aan de zelfkant van de samenleving. Binnen de driehoek moeder-minnaar-zoon spelen relaties die op het randje balanceren en worden de betekenis van moederschap en aan vrouwen opgelegde plichten verdraaid.
